حقايقي در مورد جراحي ايمپلنت سينه

پاسخ گويي به سوالات مطرح شده در مورد ايمپلنت توسط دکتر فرامرز صفائي

خير، بسياري از زناني که تحت عمل جراحي ايمپلنت قرار مي گيرند، شکلي در شيردهي ندارند و هيچ گونه خطري براي مادران مشاهده نشده است. در مطالعاتي که ميزان سيليکون در شير انسان اندازه گيري شده است، در زنان داراي ايمپلنت سينه در مقايسه با زنان بدون ايمپلنت، ميزان بالاتر سيليکون نشان داده نشده است و تغذيه با شير مادر براي نوزاد مشکلي ايجاد نمي کند. در روش هاي جراحي که از برش دور هاله استفاده مي شود ممکن است توانايي شيردهي فرد کاهش يابد.
تغييرات نوک سينه بعد از جراحي به صورت کاهش ويا افزايش حس است. احتمال تغييرات دائمي حس سينه در تمام روش ها حدود 3 تا 5 درصد است و بيشترين درصد تغييرات نوک در برش اطراف هاله ديده مي شود.
در مورد پروتزهاي آب نمکي 3 تا 4 سانتي متر و در مورد پروتزهاي ژلي 4 تا 5 سانتي متر است.
خير، در صورت تمايل اين افراد مي توانند 6 ماه بعد از زايمان يا 6 ماه بعد از قطع شيردهي اقدام به جراحي کنند.
دو نوع:1-آب نمکي(سالين، 2-ژلي(سيليکوني)، جدار هر نوع ايمپلنت از سيليکون غير قابل نفوذ ساخته شده است. ايمپلنت هاي آب نمکي اولين بار در سال 1965 وارد بازار شدند و اولين نسل ايمپلنت هاي ژلي در سال 1962 معرفي شد و از سال 1993 نسل پنجم آن ها وارد بازار شده است.ايمپلنتهاي آب نمکي بعد از قرار دادن در محل با سرم نمکي پر مي شوند ولي ايمپلنت هاي ژلي از قبل از باسيليکون پر شده اند.
ايمپلنت هاي آب نمکي برجستگي بيشتري ايجاد کرده وهنگام لمس سفت ترند. ايمپلنت هاي ژلي شکل طبيعي تري ايجاد مي کنند و در لمس قوام طبيعي تري دارند.
سطح ايمپلنت هاي نمکي يا ژلي ممکن است صاف (Smooth)، زبر(Textured)، يا (Microtextured) باشد.
طبق دستورالعمل انجمن داروغذاي آمريکا (FAD) استفاده از ايمپلنت هاي آب نمکي از سال 2000 براي افراد بالاتر از 18 سال و ايمپلنت هاي ژلي از سال 2006 براي افراد بالاتر از 22 سال براي بزرگ کردن سينه مجاز است و در صورتي که هدف از جراحي ايمپلنت، باز سازي سينه باشد، از هر دو نوع ايمپلنت مي توان در هر سني استفاده کرد.
استفاده از سولاريوم يا گرفتن حمام آفتاب باعث صدمه پروتز نمي شود(هرچند ممکن است پروتز گرم شود و زمان لازم براي سرد شدن آن در مقايسه با بدن طولاني تر باشد) لازم به ذکر است کسي که تحت عمل پروتز قرار گرفته بايستي از برخورد مستقيم اشعه آفتاب يا سولاريوم به محل برش جراحي حداقل به مدت يکسال خودداري نمايد، زيرا برنزه کردن باعث تيره شدن دائمي يا طولاني مدت اسکار محل عمل مي شود.
بهتر است وزن فرد در محدوده ايده آل باشد، کاهش وزن قابل توجه بعد از جراحي ايمپلنت سينه مي تواند نتايج عمل را تغيير دهد زيرا ممکن است باعث افتادگي يا کاهش در سايز سينه شود و براي فرد خوشايند نباشد. افزايش وزن قابل توجه مي تواند باعث افزايش سايز سينه شود.
خير، در مطالعات انجام شده هيچ ارتباطي بين گذاشتن ايمپلنت و ايجاد سرطان سينه، بيماري هاي خود ايمني و ساير بيماري هاي سيستميک بافت نشده است. درحال حاضر هيچ مدرکي قطعي دال بر اينکه سرطان در زناني که ايمپلنت دارند در مراحل پيشرفته تر تشخيص داده مي شود هم وجود ندارد.
بله، فقط ممکن است در اثر تغييرات در فشارهوا در جدار پروتز (ايمپلنت) انبساط و انقباض رخ دهد که موجب ايجاد مقدار کمي حباب هوا در پروتز شود و فرد احساس شنيدن صداي جابه جايي مايع در هر دو نوع پروتز ژلي و سالين را داشته باشد. اين حالت به طور خودبه خودي در عرض 24 تا 48 ساعت برطرف مي شود.
در مطالعاتي که انجام شده است، خطر پارگي ايمپلنت آب نمکي در طي 3 سال اول 3 تا 5 درصد و در طي 5 سال اول 7 تا 10 درصد گزارش شده است که در صورت وقوع خطري براي بيمار ايجاد نمي کند و خود بيمار نيز متوجه آن مي شود؛ در اين صورت نياز به تعويض ايمپلنت وجود دارد. در مورد ايمپلنت هاي ژلي نيزجهت کنترل احتمال پارگي با توجه به آنکه پارگي ايمپلنت ژلي ممکن است بدون علامت باشد و در خيلي از مواقع تعويض ايمپلنت متوجه آن مي شود FDA توصيه کرده است که بعد از سه سال MRI کنترل از بيمار گرفته شود و بعد از آن هر 2 تا 3 سال يک بار تکرار شود.
معمولاً اين عمل تحت بيهوشي عمومي انجام مي شود و طول مدت بستري بيمار يک روز است. هنگام ترخيص براي بيمار مسکن و آنتي بيوتيک خوراکي تجويز مي شود. بيمار مي تواند روز اول بعد از عمل پانسمان را برداشته و در صورت تمايل استحمام کند.
همچنين به بيمار توصيه مي شود که در هفته اول بعد از عمل رانندگي نکند و در محدوديت حرکتي دست ها را رعايت کند (بالا بردن دست ها براي مسواک يا شانه زدن بلامانع است) توصيه مي شود در چند هفته اول بعد از عمل خوابيدن روي شکم خودداري شود اولين معاينه کنترل 3 تا 5 روز بعد از عمل انجام مي شود، در صورتي که در معاينه کنترل هرگونه شکي در مورد بالا قرار گرفتن ايمپلنت وجود داشته باشد، از نوار مخصوص (Elastic wrap) استفاده مي کنند که دور تا دور قسمت بالايي قفسه بسته مي شود و جهت ايجاد فشار به سمت پايين ضروري است. معمولاً چند روز بعد از عمل، بيمار قادر به رفتن سرکار است ولي انجام فعاليت و ورزش شديد به مدت 2 تا 3 هفته و ترجيحاً 4 تا 6 هفته ممنوع است. بيشترين ورم ناشي از عمل طي 3 تا 5 هفته فروکش مي کند. حساسيت بافت ها به ويژه در لمس ممکن است تا چندين هفته طول بکشد. معاينات کنترل بعدي 4 تا 6 هفته، سه ماه و يک سال بعد از عمل انجام مي شود و بعد از آن لازم است بيماران هر چند سال يک بار کنترل شوند.
عوامل دخيل در انتخاب ايمپلنت عبارت اند از: اندازه بافت بيمار و به ويژه عرض آن، اندازه قفسه سينه، خصوصيات بافت نرم، انعطاف پذيري پوست و تمايل بيمار و نظر پزشک معالج به عنوان يک قانون کلي توصيه مي شود که قطر ايمپلنت کم تر يا مساوي عرض سينه باشد. در حال حاضر ايمپلنت ها در سايزهاي مختلف وجود دارند. از100cc تا 500cc و بالاتر. شرکت هاي سازنده ايمپلنت هاي ساخته اند که با عرض يکسان مي توانند حجم و برجستگي متفاوت ايجاد کنند و انواع آن عبارتند از low پروفايل، moderateپروفايل و high پروفايل ultrahigh پروفايل که نوع آخر بيشترين برجستگي سينه را ايجاد مي کند.
1-از طريق چين زير بافت اينفراماماري که شايع ترين نوع برش مورد استفاده است. 2-برش بري آرئولر؛ در مواردي که ليف هم زمان انجام مي شود، مي توان از اين نوع برش استفاده کرد. 3- از ناحيه زير بغل. 4-از طريق ناف که با آندسکوپ انجام مي شود. در اين برش فقط مي توان از ايمپلنت آب نمکي استفاده کرد. اين روش به ندرت انجام مي شود. 5-در بيماراني که آبدومينوپلاستي (جراحي پلاستيک شکم) مي شوند، از طريق برش شکم ايمپلنت در قفسه سينه قرار داده مي شود.
دو نوع:1-گرد 2-قطره اشکي
الف-زيره غده، ب-زير عضله.
1-در بيماراني که هيپوماستي خفيف دارند و پوشش بافت نرم کافي است، روش زير غده اي توصيه مي شود.
2-در روش زير غده اي شکل طبيعي تري دارد.
3- براي اصلاح افتادگي خفيف يا افتادگي کاذب با پروتز از روش زير غده اي استفاده مي شود.
4-در روش زير غده اي درد بعد از عمل کمتر بوده و دوره نقاهت کوتاه تر است.
5-در زناني که ورزشکار بوده و عضله پکتورال قوي دارند، روش زير غده اي توصيه مي شود. زيرا فعاليت عضله باعث حرکات غيرطبيعي و تغيير شکل پروتز نخواهد شد.
6-در روش زير عضله احتمال لمس شدن لبه هاي پروتز کمتر است.
7-در مواردي که بافت کم باشد، روش عضلاني توصيه مي شود (اعم از اينکه فرد ورزشکار باشد يا نباشد) زيرا در صورت استفاده از روش زير غده اي احتمال لمس پروتز وجود خواهد داشت.
8-در روش زير عضله اي احتمال عارضه انقباض کپسولي (Capsular ContractUre)کمتر است.
9-روش زير عضله اي بيشترين پوشش در قسمت فوقاني را مي دهد و در عين حال اجازه باز شدن فضا و بافت را در قسمت تحتاني مي دهد.
10- به عنوان يک اصل قرار دادن پروتز در زير عضله بهترين دراز مدت را ايجاد مي کند.
منبع:زندگي ايراني، شماره 3
/س